Şimdi ben çok sevdiğim bir yere gidiyorum, çok sevdiğim birini göreceğim orada. Evimden 500 km uzakta. Çıktım yola başıma gelmedik kalmadı.

Yol boyu bir sürü yokuş tırmandım, bir ara fena sis bastı yolu önümü göremedim o derece, kaza olmuş trafik durdu bir saat bekledim olduğum yerde, sonra yağmur başladı nasıl göz gözü görmüyor, kenara çekip dinmesini mi beklesem dedim, o bitti yolun yarısına gelmeden tekerim patladı, lastikçi bulacağım derken kartlarımı evde unuttuğumu fark ettim, eldeki nakitle değiştirdim tekeri, karnım acıktı susadım ama durup alamadım param yok ki…

Ama koydum kafaya, gideceğim o sevdiğim yere, o sevdiğim insana. İki dakika da olsa göreceğim. Geçtim yolun yarısını, baktım sağım deniz, solum yeşillik.

Yol oldu kaymak gibi nasıl gitmesi zevkli. Biraz sonra güneş açtı, indirdim camımı içeri doldu bahar havası. Yolun yarısı bitmek bilmedi, kalan yarısı kaç saat sürer diye düşünürken göz açıp kapayıncaya kadar varmışım bile.

Sevdiğim şehire baktım önce, sonra sevdiğim insana sarıldım kocaman. Anlattım başıma gelenleri, “az kalsın dönüyordum yarı yoldan” dedim. “İyi ki pes etmemiş, gelmişsin” dedi. “iyi ki…” dedim.

Varışlarımız güzel olacaksa yolculuk da güzeldir.

Neyi özlediyseniz, neye varmak istediyseniz daima süreceksiniz o arabayı. Kokusu ömre bedel bir bebeği saracaksanız varsın çekin onca eziyeti, uzun zamandır beklediğin o koltuğa oturacaksan bir gün, yorulacaksın kariyer merdivenlerinde, hayalindeki eve kavuşmaksa derdin belki gitmeyeceksin bir süre kuaföre…

Ama en sonunda “iyi ki” diyeceksin, “iyi ki geldim, iyi ki yaptım, iyi ki vazgeçmedim…”